ﺷﺮﻭﻋﺶ ﻛﺮﺩﻡ. ﭼﻂﻮﺭ? ﻫﻪ. ﺑﺎ ﻏﺮ ﺯﺩﻥ. ﺣﺘﻲ ﺣﻜﻤﻢ ﺭا ﻫﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﺻﺎﺩﺭ ﻛﺮﺩﻡ; ﻛﻼﻓﻪ ﻛﻨﻨﺪﻩ.و ...ﻫﻪ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺩاﺭﻡ ﺗﻮﻱ اﻳﻦ ﻛﺎﻓﻪ و ﺑﺎ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺭا اﻧﮕﻴﺰﻩ ﺩاﺭ ﻣﻴﻜﺮﺩ. و ﻛﺮﺩ و اﺯﺵ ﻣﭽﻜﺮﻡ. ﺧﺎﻧﻤﻲ ﺟﻠﻮ ﻣﻦ ﻧﺸﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﻠﻮاﺭ ﻟﻲ و ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺳﻮﺭﻣﻪ و ﻛﻔﺶ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﺣﺘﻤﺎﻟﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺘﺎﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ, اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺒﻴﻨﻤﺸﺎﻥ. و ﺳﻮﻳﺸﺮﺕ ﺁﺩﻳﺪاﺱ ﻣﺸﻜﻲ ﺑﺎ ﺧﻄ ﺯﺭﺩ ﺭﻭﻱ ﺩﻭﺧﺖ ﻫﺎﻳﺶ. ﻛﻨﺎﺭ ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﺑﻌﻀﻲ ﻭﻗﺖ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺧﺸﻜﻲ ﺯﺩﻩ و ﭼﻴﻦ ﺧﻮﺭﺩﻩ اﺳﺖ و ﺭﮊ ﻟﺒﺶ ﺁﻧﺠﺎﻫﺎ ﻣﺎﺳﻴﺪﻩ... ﭼﻘﺪﺭ اﺯ اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪﻡ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ...
ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ و ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﺩاﺭﻡ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭا ﻣﻴﺪﻫﻢ ﻛﻪ... ﺑﺮاﻱ ﺑﻌﺪﺵ ﻣﻴﻤﺎﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ?! اﺣﺴﺎﺱ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺩاﺭﻡ ﺑﺎﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﻮﺿﻴﺤﺎﺕ ﺭا ﻣﻴﺪﻫﻢ. ﮔﺮﺳﻨﻪ اﻡ و ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻓﺸﺎﺭﻡ ﺩاﺭﺩ ﻣﻲ اﻓﺘﺪ. اﺯ اﻳﻦ ﻣﻌﻂﻠﻲ اﺫﻳﺖ ﻣﻴﺸﻮﻡ. ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﻢ ﺩاﺭﺩ ﻣﻴﻠﺮﺯﺩ و ﻗﻨﺪ ﺧﻮﻧﻢ ﺩاﺭﺩ ﻣﻲ اﻓﺘﺪ اﻣﺎ ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﻟﻢ ﻧﻤﻴﺨﻮاﻫﺪ ﻏﺬاﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭا ﺑﺨﻮﺭﻡ. ﻛﺎﺵ ﻣﻴﺮﻓﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ و ﻧﺎﻫﺎﺭ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩﻡ. ﺗﺮاﻓﻴﻚ و ﺩﻳﺮﺷﺪﻥ ﻫﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﻭﻗﺖ و ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﻋﺠﻠﻪ ﺭا ﺩاﺭﻧﺪ. ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﭼﺮا اﻳﻨﻜﺎﺭ ﺭا ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ?! ﻣﻴﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻨﺪاﺯﻣﺶ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺩﻧﻴﺎ اﻣﺎ ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻴﺴﺖ. ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺁﺩﻣﻬﺎﺳﺖ...
ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻛﺎﺵ ﺧﺎﻧﻪ اﻡ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻮﻱ ﮔﻮﺷﻲ اﻡ ﺟﺎ ﺑﮕﻴﺮﺩ. ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻭﻡ و ﻓﻴﻠﺘﺮ ﺷﻜﻦ ﻧﺼﺐ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ هه ﺟﺎ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻭﺑﻼﮔﻲ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ. و ﻏﻴﺮ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﻓﻜﺮ کﻧﻢ ﻛﻪ ﻭاﻗﻌﻦ اﮔﺮ ﺗﻮﻱ ﮔﻮﺷﻲ اﻡ ﺟﺎ ﻣﻴﺸﺪ ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ...
