65

ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﺑﺘﻪ ﺟﻘﻪ ﻋﺰﻳﺰﻡ...

64

ﺷﺐ ﺑﺎﺭاﻧﻲ ﺑﻮﺩ. اﺻﻠﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻮی ﺑﺎﺭاﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﺵ ﭘﺎﻱ ﭘﻨﺠﺮﻩ. ﺑﻮﻱ ﻧﻢ ﻧﻢ ﺑﺎﺭاﻥ. ﺑﺎﺩ ﺧﻨﻚ. ﻫﻮاﻱ ﺧﻮﺏ. ﺷﺐ. ﻛﻮﭼﻪ اﻱ ﻛﻪ اﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﻮﺩ اﺯ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮﺩ. ﭼﺮاﻍ ﺭاﺑﻂﻪ اﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﺶ اﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﺳﺒﺰ ﺁﺑﻲ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﺭا ﺩاﺷﺖ...

ﺩاﺷﺘﻢ ﺑﺮاﻳﺖ ﻧﻮﺵ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪﻡ, ﺁﺭاﻡ و ﻻﻻﻳﻲ ﻭاﺭ ; ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺧﺮﻳﺪاﺭﻡ ﺑﻴﺎ ﻛﻪ,  ﺗﺎﺯﻩ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﻭﻳﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﺯاﺭ ﻣﻴﺒﺮﻡ ﻣﻦ...

ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺩﺭ ﺳﻜﻮﺕ ﺷﺐ و ﻧﻢ ﺑﺎﺭاﻥ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ... 

ﺑﺮاﻳﺖ ﺁﻭاﺯ ﻣﻴﺨﻮاﻧﻢ. ﺑﺎﺭاﻥ ﻣﻴﺭﻳﺰﺩ ﺭﻭﻱ ﺻﻮﺭﺗﻢ. 

ﺁﺥ...ﭼﻘﺪﺭ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﺩاﺭﻡ ﺑﺎ ﺗﻮ... ﭼﻘﺪﺭ ﻫﻨﻮﺯ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﺩاﺭﻡ ﺑﻪ ﺗﻮ...

ﺷﺐ ﺑﺎﺭاﻧﻲ ﺑﻮﺩ. ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭا ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ و ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﻱ ﻣﺒﻞ, ﺁﺭام... ﺁﺭاﻡ... 

و ﻣﻨﺘﻆﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺩﺭﻭﻧﺶ ﻫﻢ ﺁﺭاﻡ ﺑﺸﻮﺩ و ﺑﻨﺸﻴﺪ. ﺗﺎ ﺭﻭﻳﺎﻫﺎﻳﺶ ﻫﻢ ﺁﺭاﻡ ﺑﺸﻮﻧﺪﻭ ﺳﺮﺟﺎﻳﺸﺎﻥ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ... 

ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﭼﺮا ﺁﻥ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺭا اﻧﻘﺪﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﺮﺩ: ﺑﺮاﻱ ﺗﻮ ﻛﻪ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻱ...

ﺁﺥ... ﺁﺥ... ﻣﻦ ﺁﻥ ﻋﻤﺮ ﻫﺰاﺭﺳﺎﻟﻪ ﺭا ﻣﻴﺨﻮاﻫﻢ... ﻣﻦ ﺁﻥ ﻋﻤﺮ ﻫﺰاﺭ ﺳﺎﻟﻪ ﺭا ﻣﻴﺨﻮاﻫﻢ اﺑﺮاﻫﻴﻢ

63

: ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪ: اﻱ ﺗﻮ ﻳﺎﺭﻡ... ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻡ... 

و ﺣﺘﻲ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ "ﻳﺎﺭﻡ" ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﺑﻴﺸﺘﺮ و اﺻﻠﻦ ﻓﻘﻄ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ " ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻡ" 

ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻡ... ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻡ...

ﺑﺮاﻳﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﻧﻮﺷﺖ , ﮔﺮﻳﻪ اﮔﺮ اﻣﺎﻥ ﺩﻫﺪ...

62

: ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﻴﺮﻳﻪ ﺷﺐ ﻫﺎﻱ اﺳﺘﺠﺎﺑﺖ ﺩﻋﺎ!

61

ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ ﻫﺴﺖ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ sisterhood of the traveling pants ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﻣﻮ ﻣﺸﻜﻲ ﻣﺪﻳﺘﺮاﻧﻪ اﻱ ﺩاﺳﺘﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻴﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ و ﺩاﺭﺩ ﺑﺎﺑﺖ ﺁﺩﻡ ﺳﺎﺑﻖ ﺯﻧﺪﮔﻲ اﺵ ﺣﺮﻑ ﻣﻴﺰﻧد ( ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ اﻭﺳﺖ و ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺶ و ﻣﺠﺎﺏ ﻧﺸﺪﻧﺪﺵ ﺗﻮﺳﻄ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﻛﻪ ﻣﻨﻆﻮﺭﻡ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻴﺴﺖ اﻟﺒﺘﻪ!) و ﺟﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻦ ﺩﺭﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺨﻮاﺳﺘﻦ ﺁﻥ ﺁﺩﻡ ﺑﻐﺾ ش ﻣﻴﮕﻴﺮﺩﻭ ﻣﻴﺘﺮﻛﺪﻭ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ:ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻧﻤﻴﺪﻭﻧﻴﻦ,  ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ اﺫﻳﺖ ﺷﺪﻡ... ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ...

ﺩاﺭﻡ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﻮاﺳﺘﻦ و ﻧﺨﻮاﺳﺘﻦ, اﺗﻔﺎﻕ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩاﺭﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻓﺮاﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻥ و ﻓﺮاﻣﻮﺵ ﻧﻜﺮﺩﻥ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺩاﺳﺘﺎﻥ اﻧﻘﺪﺭ ﭘﺮ ﺯﻭﺭ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﻮاﺳﺘﻦ و ﻧﺨﻮاﺳﺘﻦ ﺭا ﻫﻢ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻗﺮار ﺑﺪﻫﺪ. 

ﺩاﺭﻳﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ اﺵ ﺣﺮﻑ ﻣﻴﺰﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ ﺩﻝ ﺁﺩﻡ ﺭا ﻧﺮﻡ ﻛﻨﺪ, ﺣﺘﻲ ﺩﻝ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺭا ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺪﺟﻨﺴﺎﻧﻪ ﻣﻴﭙﺮﻡ ﺗﻮﻱ ﺣﺮﻓﺶ ﻛﻪ اﻣﺎ...اﻣﺎ... ﻳﻚ ﺟﺎﻫﺎﻳﻲ ﺑﺰﻧﮕﺎﻩ اﺳﺖ و ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺣﺮﻳﻢ ﺁﺩﻣﻬﺎ و ﺗﻮﻱ ﺁﻥ ﺑﺰﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺣﺘﻲ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﻢ...

ﺧﺐ ﻣﻴﺪاﻧﻲ ﻓﺮاﻣﻮﺵ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ! و ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﺮﺣﺎﻝ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻟﻴﻠﻲ ﺣﻖ ﻧﺪاﺭﻧﺪ, ﻫﺮﮔﺰ ﺣﻖ ﻧﺪاﺭﻧﺪ ﺁﻥ ﺑﺰﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎ و ﺁﻥ ﺣﺮﻳﻢ ﻫﺎ... و ﺁﻥ ﺣﺮﻳﻢ ﻫﺎﺭا ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﭼﻮﻥ :

 ﺟﺎﻳﻲ ﻫﺴﺖ ﺗﻮﻱ ﻓﻴﻠﻢ ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎﺭ ﻛﻪ ﺷﻬﺎﺏ ﺣﺴﻴﻨﻲ ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاﺏ...ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺮاﺏ اﺯ ﭘﻴﺶ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﺳﺎﺑﻘﺶ ﺑﺮﻣﻴﮕﺮﺩﺩ و ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺑﺤﺜﺶ ﻣﻴﺸﻮﺩ و ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ اﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﻨﺪاﺯﺩﺵ ﺑﻴﺮﻭﻥ و ﺑﺎﺑﺖ ﺧﺮاﺑﻲ ﺩﻳﺸﺒﺶ و ﺣﺎﻝ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧش, ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ اﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻛﻪ ﺟﻠﻮﻳﺶ ﺭا ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ ﻛﻪ: ﻫﻴﭽﻲ ﻧﮕﻮ... ﺗﻮﺭﻭﺧﺪا ﻫﻴﭽﻲ ﻧﮕﻮ ﭼﻮﻥ اﮔﻪ اﺩاﻣﻪ ﺑﺪﻱ ﻫﻢ ﻣﻦ ﭘﺸﻴﻤﻮﻥ ﻣﻴﺸﻢ ﻫﻢ ﺗﻮ...

و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻟﻢ ﺩاﺩﻩ اﻡ ﺭﻭﻱ ﻣﺒﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﻱ و ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻆﺎﺕ ﺑﻮﺩﻧﻢ ﺗﺎ ﺩﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ! ﺭا ﻣﻴﮕﺬﺭاﻧﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻠﻪ! ﺑﻨﻆﺮﻡ ﺩاﺳﺘﺎﻥ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ اﻣﺎ... اﻣﺎ... اﻳﻦ ﻛﻪ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻛﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ و ﺟﺮاﺗﺶ ﺭا ﺩاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﺸﺎﻥ ﺭا ﺑﮕﺬاﺭﻧﺪ ﺭﻭﻱ ﺩﻫﺎﻥ ﺁﺩﻡ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭﻳﻲ و ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻟﻂﻔﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﮕﻮ , ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ. و ﺁﻥ ﺟﺮاﺕ ﺩاﺷﺘﻦ اﺻﻠﻦ... ﺁﻥ ﺟﺮاﺕ ﺩاﺷﺘﻦ...

پ.ن: ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻮ ﻣﺸﻜﻲ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭاﻡ ﺁﺩﻡ ﺳﺎﺑﻖ ﺯﻧﺪﮔﻲ اﺵ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﺑﻠﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺵ ﻧﻜﺮﺩﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩاﺭﺩ اﻣﺎ ﺧﺐ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﻢ ﺑﻠﺪ اﺳﺖ ﭼﻜﺎﺭ ﻛﻨﺪ و اﺻﻠﻦ ﺑﺎﺯ ﻣﻴﺮﻭﺩ ﺳﻤﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﻮاﺳﺘﻦ و ﻧﺨﻮاﺳﺘﻦ ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﻲ.

60

ﺧﺪاﻳﺎ اﮔﻪ ﻳﺎﺩﻡ ﻧﺮﻩ ﭼﻲ?!

59

اﺳﻤﺶ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﺘﺎﺏ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺮﻭاﺯ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ: 

ﺭاﺳﺘﺶ ﺭا ﺑﺨﻮاﻫﻲ, ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ... ﻳﺎ اﺻﻠﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﻲ ﺩﻭ ﺣﺎﻟﺖ ﺩاﺭﻧﺪ ﺑﺮاﻳﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ و ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﺸﺎﻥ ﺩاﺭﻡ ﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎﻳی ﻛﻪ ﺧﻮﺑﻨﺪ... و ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺮﻭاﺯ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ, ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ اﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ اﻧﺪ. ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﺷﺨﺼﻲ.  و ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺷﺧﺼﻲ ﻫﺎ... ﻫﻪ ﺣﺘﻲ ﻛﺴﺎﻧﻢ ﻫﻢ ﺩﺭﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻧﻤﻴﺪاﻧﻨﺪﺷﺎﻥ! اﻧﻘﺪﺭ ﻛﻪ ﻣﺎﻝ ﻣﻨﻨﺪ و ﻛﺴﻲ ﺭا ﺷﺮﻳﻚ ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ ﺩﺭﺷﺎﻥ. 

ﭘﺲ اﻳﻨﻬﺎ ﻛﺘﺎﺏ ﻫﺎﻳﻲ اﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﺸﺎﻥ ﺩاﺭﻡ و ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﺁﻳﺎ ﭘﺮﻭاﺯ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ ﻛﻪ ﺧﺐ اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻴﻬﺎﺷﺎﻥ ﻗﺪﺭﺕ ﭘﺮﻭاﺯ ﺭا ﺩاﺭﻧﺪ... 

ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻬﺮاﺑﻴﺎﻥ, اﻳﻦ ﻫﻢ ﻟﻴﺴﺖ ﻣﻦ :)

1. ﻭﺩاﻉ ﺑﺎ اﺳﻠﺤﻪ. ( ﺑﺎﻳﺪ اﻭﻟﻴﻦ اﻳﻦ ﻟﻴﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ. ﭼﺮا? ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺭا ﺧﻴﻠﻲ ﻳﺎﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﻮﺩﻛﻲ اﻡ ﻣﻲ اﻧﺪاﺯﺩ... ﺣﺘﻲ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ هاﻱ ﺣﺎﻻﻳﻢ!)

2. ﻛﻮﺭﻱ/ ﮊﻭﺯﻩ ﺳﺎﺭاﻣﺎﮔﻮ

3. ﮔﺰﻳﺪﻩ ﺷﻌﺮﻫﺎﻱ ﻧﺼﺮﺕ ﺭﺣﻤﺎﻧﻲ

4. ﻫﻨﺮ/ﻳﺎﺳﻤﻴﻨﺎ ﺭﺿﺎ

5. ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ ﺁﻝ ﭘﺎﭼﻴﻨﻮ/ ﻓﺮﺯاﺩ ﻓﺮﺑﺪ

6. ﮊاﻥ ﺩﻭ ﻓﻠﻮﺭﺕ و ﺩﺧﺘﺮ ﭼﺸﻤﻪ/ ﺗﺮﺟﻤه ﺳﺮﻭﺵ ﺣﺒﻴﺒﻲ

7. ﻧﺎﻣﻪ اﻱ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ اﺯ ﺗﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ اﻳﺎﻟﺘﻲ/ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻣﻬﺪﻱ ﻧﻮﻳﺪ

8. ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ/ ﻫﺮﻭﻟﺪ ﭘﻴﻨﺘﺮ ﺑﻬﺮاﻡ ﻗﺎﺳﻤﻲ ﻧﮋاﺩ

9. ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ و ﮔﻔﺘﺎﺭ ﭘﻴﺮ ﻫﺮاﺕ/ ﺧﻮاﺟﻪ ﻋﺒﺪاﻟﻪ اﻧﺼﺎﺭﻱ/ ﻓﺮﻳﺪ ﻣﺮاﺩﻱ/ ﻧﺸﺮ ﺛﺎﻟﺚ

10. ﻓﺮﻧﻲ و ﺯﻭﻳﻲ/ اﻣﻴﺪ ﻧﻴﻚ ﻓﺮﺟﺎﻡ

11. ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ اﺷﻌﺎﺭ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻨﺰﻭﻱ

12. ﺩﺭ ﻟﻮﻧﺎﺳﺎ/ ﺑﺮاﻳﺎﻥ ﻓﺮﻳﻞ/ ﺳﺤﺮ ﺧﻠﻴﻠﻲ

13. ﺗﺎﺭﻙ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻴﺎﺯ اﺳﺖ/ ﻣﻴﻚ ﺟﻜﺴﻮﻥ

14. ﻛﺎﻟﻴﮕﻮﻻ / ﺁﻟﺒﺮ ﻛﺎﻣﻮ

15. ﺣﺴﺎﺏ ﭘﺮﺩاﺧﺖ ﻧﻤﻴﺸﻪ!/ ﺩاﺭﻳﻮ ﻓﻮ

ﺧﻴﻠﻲ ﮔﺰﻳﺪﺱ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻣﺨﻠﻮﻃﻲ ﺑﺎﺷﺪ اﺯ ﺧﻮاﺳﺘﻨﻲ ﻫﺎ, ﺩﻭﺳﺖ ﺩاﺷﺘﻨﻲ ﻫﺎ, ﻳﻮاﺷﻜﻲ ﻫﺎ و... 

ﻫﻤﻴﻦ :) 

58

توی ماشینش نشسته ایم. قرارمان این است که برویم و حرف بزنیم. از چیزهای مختلف. از جاهای مختلف. از خودش میگوید. از اتفاقی که چند وقت پیش برایش افتاد و خیلی درباره اش شوکه بوده. و داشته خیلی چیزها را در زندگی اش تحت تاثیر قرار میداده. در تمام مدت دارم روبه رویم را نگاه میکنم. ماشین ها و عابرین پیاده را که بعد از افطار توی خیابانند. بعضی ها بعد از مهمانی آمده اند و بعضی ها برای پیاده روی یا دور زدن شبانه زده اند بیرون. یک جایی میان حرف هایش بعد از تکرار دوباره آن اتفاق میگوید: نمیخوام دوباره برگردم به سه سال پیش...به هر کسی پناه میبردم, من بعدش خیلی داغون بودم...
و من انگار یخ بزنم روی همین حرفش. سیخ میمانم. هضم این حرفش برایم خیلی سخت است. از وقتی از آن شهر رفته ام مدل حرفهایمان خیلی فرق دارد. حالا صریح تر باهام حرف میزند. صراحتی که گاهی باعث میشود ندانم چطور باید جوابش را بدهم و حالا این حرف هایش... چند ثانیه ای طول میکشد تا بفهمم دقیقن دارد چه میگوید... با خودم میگویم: پس چرا همان موقع ها بهم نگفتی؟ چرا خودم نفهمیده بودم!؟ 

57

ﻣﻴﺨﻮاﻡ ﺑﺮاﻱ ﻋﻤﺮ ﺷﺮﻳﻒ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ. اﺯ ﺩﻳﺸﺐ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﻣﺮﺩﻧﺶ ﺭا ﻣﻴﺸﻨﻮﻡ,  ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﻪ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻤﺶ ﻧﻪ ﺩﻳﺪﻣﺶ اﻣﺎ اﺣﺴﺎﺱ ﺩاﺭﻡ ﺑﻬﺶ. ﻳﺎﺩ ﻣﺮﮒ ﺧﺎﻧﻮﻡ ﻣﻴﻢ ﻣﻲ اﻧﺪاﺯﺩﻡ. و ﺣﺎﻟﻢ ﺭا ﻏﺮﻳﺐ ﻣﻴﻜﻨﺪ. اﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻳﺸﺐ ﻫﻢ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﻴﮕﻴﺮﻡ ﺑﺮاﻳﺶ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ. و ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﺎ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﮕﻮﻳﻢ و ﻛﻤﻲ ﻫﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺴﺎﻋﻞ ﺷﺨﺼﻲ ﺧﻮﺩﻡ و ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ اﻭ. ﻭﻟﻲ اﻳﻨﺠﺎ, ﺳﺮ ﻛﺎﺭ , ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻲ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻢ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺭا ﺳﺮﻳﻊ ﺗﺎﻳﭗ ﻛﻨﻢ, ﻳﻚ ﺧﻂﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﻢ ﻭﻟﻲ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﻣﻴﺸﻮﻡ و ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺭا ﻣﻮﻛﻮﻝ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﻪ ﺷﺐ. 

ﺑﻪ ﻭﺑﻼﮒ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻨﺎﺭ ﻛﺎﺭﻣﺎ ﺳﺮ ﻣﻴﺰﻧﻢ, ﺩو ﺳﻪ ﭘﺴﺖ اﻭﻟﺶ ﻋﺼﺒﻲ و ﻣﺘﻌﺠﺒﻢ ﻣﻴﻜﻨﺪ. ﺷﺪﻩ ﺷﺒﻴﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺑﻼﮒ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮاﺳﺖ اﺯ ﻏﺮ ﺯﺩﻥ ﻫﺎﻱ ﺁﺑﻜﻲ( ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺧﻮﺩﻡ اﻳﻦ اﻭاﺧﺮ اﻳﻦ ﻧﻆﺮ ﺭا ﺩاﺷﺘﻢ و ﺟﺎﻥ ﻛﻨﺪﻡ ﺗﺎ ﻣﻴﺘﻮاﻧﻢ اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻧﻨﻮﻳﺴﻢ ﻳﺎ اﺯ ﻧﻮﺷﺘﻦ اﺟﺘﻨﺎﺏ ﻛﻨﻢ ﻳﺎ ﻻاﻗﻞ ﺗﻘﻠﻴﻠﺶ ﺩﻫﻢ و ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺐ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﻮﻡ!) و اﺣﺴﺎﺱ ﻳﺎﺱ ﺑﻬﻢ ﺩﺳﺖ ﻣﻴﺪﻫﺪ. اﻣﺎ اﺩاﻣﻪ ﻣﻴﺪﻫﻢ, و ﭘﺴﺖ ﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮﺵ ﺭا ﻣﻴﺨﻮاﻧﻢ ﺗﺎ ﻛﻠﻤﺎﺗﺶ ﺭا ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ, ﺗﺎ ﻟﺤﻨﺶ ﺭا... ﺗﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﭘﻴﺪا ﺷﻮﺩ و ﻛﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاﻧﻢ, اﻳﻨﺠﺎ و ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺭا ﻣﻴﺎﺑﻢ, ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺏ ﻣﻴﺸﻮﺩ, ﻧﻔﺲ ﺭاﺣﺖ ﻣﻴﻜﺸﻢ, ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﻢ ﺭﻧﮓ ﺷﺪﻩ اﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎﺭﻗﻪ ﻫﺎﻳﻲ اﺯﺵ ﺩﺭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻫﺴﺖ و ... ﺑﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﺩاﺭﺩ, ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻴﺸﻮﺩ. 

ﺁﻟﺮﮊﻱ اﻡ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪﻩ و ﻣﻦ ﺑﺮاﻳﺶ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ. ﻛﻤﻲ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺩﻣﻬﺎﻱ ﻧﺎﺷﻨﺎﺱ ﺭا ﻣﻴﺨﻮاﻧﻢ و... ( ﻧﻤﻴﺨﻮاﻫﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺷﺎﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﮕﻮﻳﻢ) 

ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺑﺮاﻱ ﺟﻢ و ﺟﻮﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺩاﺭﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺭا ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﻧﺪ ﺑﺮاﻱ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﻴﺮﻱ... ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﻴﺮﻱ ﺑﺮاﻱ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺣﺴﺎﺏ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﺠﺎﻱ ﻛﺎﺭﻧﺪ و ﺑﻌﺪﺵ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ ( ﻧﻪ ﺣﺘﻲ ﺑﺎﻳﺪ) ﻛﺠﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻳﺎ ﻣﺴﻴﺮﺷﺎﻥ ﻛﺠﺎ ﺑﺮﻭﺩ. و اﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺣﻞ ﺷﺪﻩ, ﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪﻩ, ﻳﺎ ﺣﺘﻲ ﻛﻢ ﺷﺪﻩ. ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﻴﺮﻱ ﻓﻘﻄ ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻓﺮﺩ ﺗﻜﻠﻴﻔﺶ ﺭا ﺭﻭﺷﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﻳﺎ ﻻاﻗﻞ ﻳﻚ ﺣﺴﺎﺏ ﺳﺮاﻧﮕﺸﺘﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ, ﺑﺮاﻱ ﺧﻮﺩﺵ, ﺑﺮاﻱ ﺁﻧﻜﻪ ﭼﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ و ﭼﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺸﻮﻧﺪ و اﮔﺮ ﻫﺎﻳﺶ ﺭا ﻧﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻪ... 

اﺻﻠﻦ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺗﺎ ﻓﻘﻄ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﺪ ﺁﻥ ﻓﺮﺩ... ﻫﻤﻴﻦ!

پ.ن: ﺩﻛﺘﺮ ﻳﻮﻧﮓ ﻋﺰﻳﺰ ;ﻣﻦ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﺭا ﻣﻴﺪاﻧﻢ. ﻗﺪﺭ ﻣﻴﺪاﻧﻢ.

56

ﺳﻼﻡ.  ﺧﺪاﻳﺎ اﻣﺸﺐ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺷﺐ ﻗﺪﺭﻩ. ﺧﺪاﻳﺎ ﻛﻤﻜﻢ ﻛﻦ اﻭﻥ ﭼﻴﺰاﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﺯ ﺩﻟﻢ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﻤﻮ ﺑﺪﻡ ﺑﺮﻩ. ﺧﺪاﻳﺎ ﺩاﺭﻡ ﺑﺨﺎﻃﺮﺷﻮﻥ ﻣﺮﻳﺾ ﻭاﻗﻌﻲ ﻣﻴﺸﻢ. ﺧﺪاﻳﺎ ﻣﻦ ﺩﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺩ ﺩﻟﻢ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺷﻪ. ﺧﺪاﻳﺎ ﻧﺬاﺭ ﻛﺴﻲ اﻋﺼﺎﺑﻤﻮ ﺑﺮﻳﺰﻩ ﺑﻬﻢ. ﺧﺪاﻳﺎ ﻣﻦ ﺩﻳﮕﻪ ﺣﺎﻝ اﺫﻳﺖ ﺷﺪﻥ و ﻧﺎﺭاﺣﺘﻲ ﺭﻭ ﻧﺪاﺭﻡ. ﺧﺪاﻳﺎ اﻳﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺘﻢ ﺣﻞ ﺷﻪ. ﺩﻟﻢ ﺻﺎﻑ ﺷﻪ. ﺧﺪاﻳﺎ ﺑﻬﻢ ﺑﻲ ﻣﺤﻠﻲ ﻳﺎﺩ ﺑﺪﻩ. ﺧﺪاﻳﺎ ﺁﺩﻡ ﻛﻴﻨﻪ اﻱ ﻧﺸﻢ. ﺧﺪاﻳﺎ ﻣﻦ ﺁﺩﻣﻪ ﺑﺪﻱ ﻧﻴﺴﺘﻢ, ﻧﺬاﺭ ﺑﺪ ﺑﺸﻢ. ﺧﺪاﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﺪ ﺑﺸﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﻣﻴﺸﻪ ﻭاﺳﻪ ﺩﻧﻴﺎ. ﺧﺪاﻳﺎ ﻣﺸﻜﻞ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻧﻤﻮ ﺣﻞ ﻛﻦ. ﺧﺪاﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻭﻗﺘﻲ اﺯ ﺁﺩﻣﺎ ﻣﻴﺮﻧﺠﻢ ﺑﻪ ﺭﻭﺷﻮﻥ ﺑﻴﺎﺭﻡ. ﺧﺪاﻳﺎ ﻣﺸﻜﻞ ﺑﻲ ااﻧﺼﺎﻓﻲ اﺩﻣﺎﺭﻭ ﻫﻢ ﺣﻞ ﻛﻦ. ﺧﺪاﻳﺎ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﺯﻧﺪﮔﻴﻢ ﺳﻌﻲ ﻛﺮﺩﻡ, ﺗﻮ ﻣﻴﺪﻭﻧﻲ... ﻭاﻗﻌﻦ ﺳﻌﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﺑﻲ ﺭﺣﻢ ﻧﺒﺎﺷﻢ. ﺧﺪاﻳﺎ ﻛﻤﻜﻢ ﻧﻜﻨﻲ ﺑﻲ ﺭﺣﻢ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻴﺸﻢ. ﺧﺪاﻳﺎ ﻣﻦ اﺯ ﺑﻲ ﺭﺣﻤﻲ ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ. ﺧﺪاﻳﺎ ﺑﻤﻦ ﺭﺣﻢ ﻛﻦ.