61

ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ ﻫﺴﺖ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ sisterhood of the traveling pants ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﻣﻮ ﻣﺸﻜﻲ ﻣﺪﻳﺘﺮاﻧﻪ اﻱ ﺩاﺳﺘﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻴﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ و ﺩاﺭﺩ ﺑﺎﺑﺖ ﺁﺩﻡ ﺳﺎﺑﻖ ﺯﻧﺪﮔﻲ اﺵ ﺣﺮﻑ ﻣﻴﺰﻧد ( ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ اﻭﺳﺖ و ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺶ و ﻣﺠﺎﺏ ﻧﺸﺪﻧﺪﺵ ﺗﻮﺳﻄ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﻛﻪ ﻣﻨﻆﻮﺭﻡ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻧﻴﺴﺖ اﻟﺒﺘﻪ!) و ﺟﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻦ ﺩﺭﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺨﻮاﺳﺘﻦ ﺁﻥ ﺁﺩﻡ ﺑﻐﺾ ش ﻣﻴﮕﻴﺮﺩﻭ ﻣﻴﺘﺮﻛﺪﻭ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ:ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻧﻤﻴﺪﻭﻧﻴﻦ,  ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ اﺫﻳﺖ ﺷﺪﻡ... ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ...

ﺩاﺭﻡ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﻮاﺳﺘﻦ و ﻧﺨﻮاﺳﺘﻦ, اﺗﻔﺎﻕ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩاﺭﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻓﺮاﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻥ و ﻓﺮاﻣﻮﺵ ﻧﻜﺮﺩﻥ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺩاﺳﺘﺎﻥ اﻧﻘﺪﺭ ﭘﺮ ﺯﻭﺭ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﻮاﺳﺘﻦ و ﻧﺨﻮاﺳﺘﻦ ﺭا ﻫﻢ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻗﺮار ﺑﺪﻫﺪ. 

ﺩاﺭﻳﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ اﺵ ﺣﺮﻑ ﻣﻴﺰﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ ﺩﻝ ﺁﺩﻡ ﺭا ﻧﺮﻡ ﻛﻨﺪ, ﺣﺘﻲ ﺩﻝ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺭا ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺪﺟﻨﺴﺎﻧﻪ ﻣﻴﭙﺮﻡ ﺗﻮﻱ ﺣﺮﻓﺶ ﻛﻪ اﻣﺎ...اﻣﺎ... ﻳﻚ ﺟﺎﻫﺎﻳﻲ ﺑﺰﻧﮕﺎﻩ اﺳﺖ و ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺣﺮﻳﻢ ﺁﺩﻣﻬﺎ و ﺗﻮﻱ ﺁﻥ ﺑﺰﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺣﺘﻲ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﻢ...

ﺧﺐ ﻣﻴﺪاﻧﻲ ﻓﺮاﻣﻮﺵ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ! و ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﺮﺣﺎﻝ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻟﻴﻠﻲ ﺣﻖ ﻧﺪاﺭﻧﺪ, ﻫﺮﮔﺰ ﺣﻖ ﻧﺪاﺭﻧﺪ ﺁﻥ ﺑﺰﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎ و ﺁﻥ ﺣﺮﻳﻢ ﻫﺎ... و ﺁﻥ ﺣﺮﻳﻢ ﻫﺎﺭا ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﭼﻮﻥ :

 ﺟﺎﻳﻲ ﻫﺴﺖ ﺗﻮﻱ ﻓﻴﻠﻢ ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎﺭ ﻛﻪ ﺷﻬﺎﺏ ﺣﺴﻴﻨﻲ ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاﺏ...ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺮاﺏ اﺯ ﭘﻴﺶ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﺳﺎﺑﻘﺶ ﺑﺮﻣﻴﮕﺮﺩﺩ و ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺑﺤﺜﺶ ﻣﻴﺸﻮﺩ و ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ اﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﻨﺪاﺯﺩﺵ ﺑﻴﺮﻭﻥ و ﺑﺎﺑﺖ ﺧﺮاﺑﻲ ﺩﻳﺸﺒﺶ و ﺣﺎﻝ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧش, ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ اﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻛﻪ ﺟﻠﻮﻳﺶ ﺭا ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ ﻛﻪ: ﻫﻴﭽﻲ ﻧﮕﻮ... ﺗﻮﺭﻭﺧﺪا ﻫﻴﭽﻲ ﻧﮕﻮ ﭼﻮﻥ اﮔﻪ اﺩاﻣﻪ ﺑﺪﻱ ﻫﻢ ﻣﻦ ﭘﺸﻴﻤﻮﻥ ﻣﻴﺸﻢ ﻫﻢ ﺗﻮ...

و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻟﻢ ﺩاﺩﻩ اﻡ ﺭﻭﻱ ﻣﺒﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﻱ و ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻆﺎﺕ ﺑﻮﺩﻧﻢ ﺗﺎ ﺩﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ! ﺭا ﻣﻴﮕﺬﺭاﻧﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻠﻪ! ﺑﻨﻆﺮﻡ ﺩاﺳﺘﺎﻥ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ اﻣﺎ... اﻣﺎ... اﻳﻦ ﻛﻪ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻛﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ و ﺟﺮاﺗﺶ ﺭا ﺩاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﺸﺎﻥ ﺭا ﺑﮕﺬاﺭﻧﺪ ﺭﻭﻱ ﺩﻫﺎﻥ ﺁﺩﻡ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭﻳﻲ و ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻟﻂﻔﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﮕﻮ , ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ. و ﺁﻥ ﺟﺮاﺕ ﺩاﺷﺘﻦ اﺻﻠﻦ... ﺁﻥ ﺟﺮاﺕ ﺩاﺷﺘﻦ...

پ.ن: ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻮ ﻣﺸﻜﻲ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭاﻡ ﺁﺩﻡ ﺳﺎﺑﻖ ﺯﻧﺪﮔﻲ اﺵ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﺑﻠﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺵ ﻧﻜﺮﺩﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩاﺭﺩ اﻣﺎ ﺧﺐ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﻢ ﺑﻠﺪ اﺳﺖ ﭼﻜﺎﺭ ﻛﻨﺪ و اﺻﻠﻦ ﺑﺎﺯ ﻣﻴﺮﻭﺩ ﺳﻤﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﻮاﺳﺘﻦ و ﻧﺨﻮاﺳﺘﻦ ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﻲ.