مینویسم، برای خانم شین، برای نوشته های آن جایی. گاه و بی گاه وسطشان مکث میکنم، میخندم، ذوقش خفه ام میکند، باخودم میگویم شاید هیچوقت نتوانم توصیفش کنم، کلمه ذوق داشتن یا خندیدن یا لبخند زدنِ بی هوای میان جمله هایم را.
نگاه میکنم... خوشحالی هرچیز کوچک و بزرگ حول کلمات دیوانه کنندست برایم. مینویسم و همان نوشته ها را دوباره در ذهنم مرور میکنم، دلم میخواهد بروم و دوباره بخوانمشان، خودم را... خودم را... خودم را...
