57
شنبه, ۲۰ تیر ۱۳۹۴، ۰۳:۱۰ ب.ظ
ﻣﻴﺨﻮاﻡ ﺑﺮاﻱ ﻋﻤﺮ ﺷﺮﻳﻒ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ. اﺯ ﺩﻳﺸﺐ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﻣﺮﺩﻧﺶ ﺭا ﻣﻴﺸﻨﻮﻡ, ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﻪ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻤﺶ ﻧﻪ ﺩﻳﺪﻣﺶ اﻣﺎ اﺣﺴﺎﺱ ﺩاﺭﻡ ﺑﻬﺶ. ﻳﺎﺩ ﻣﺮﮒ ﺧﺎﻧﻮﻡ ﻣﻴﻢ ﻣﻲ اﻧﺪاﺯﺩﻡ. و ﺣﺎﻟﻢ ﺭا ﻏﺮﻳﺐ ﻣﻴﻜﻨﺪ. اﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻳﺸﺐ ﻫﻢ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﻴﮕﻴﺮﻡ ﺑﺮاﻳﺶ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ. و ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﺎ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﮕﻮﻳﻢ و ﻛﻤﻲ ﻫﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺴﺎﻋﻞ ﺷﺨﺼﻲ ﺧﻮﺩﻡ و ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ اﻭ. ﻭﻟﻲ اﻳﻨﺠﺎ, ﺳﺮ ﻛﺎﺭ , ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻲ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻢ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺭا ﺳﺮﻳﻊ ﺗﺎﻳﭗ ﻛﻨﻢ, ﻳﻚ ﺧﻂﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﻢ ﻭﻟﻲ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﻣﻴﺸﻮﻡ و ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺭا ﻣﻮﻛﻮﻝ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﻪ ﺷﺐ.
ﺑﻪ ﻭﺑﻼﮒ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻨﺎﺭ ﻛﺎﺭﻣﺎ ﺳﺮ ﻣﻴﺰﻧﻢ, ﺩو ﺳﻪ ﭘﺴﺖ اﻭﻟﺶ ﻋﺼﺒﻲ و ﻣﺘﻌﺠﺒﻢ ﻣﻴﻜﻨﺪ. ﺷﺪﻩ ﺷﺒﻴﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺑﻼﮒ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮاﺳﺖ اﺯ ﻏﺮ ﺯﺩﻥ ﻫﺎﻱ ﺁﺑﻜﻲ( ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺧﻮﺩﻡ اﻳﻦ اﻭاﺧﺮ اﻳﻦ ﻧﻆﺮ ﺭا ﺩاﺷﺘﻢ و ﺟﺎﻥ ﻛﻨﺪﻡ ﺗﺎ ﻣﻴﺘﻮاﻧﻢ اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻧﻨﻮﻳﺴﻢ ﻳﺎ اﺯ ﻧﻮﺷﺘﻦ اﺟﺘﻨﺎﺏ ﻛﻨﻢ ﻳﺎ ﻻاﻗﻞ ﺗﻘﻠﻴﻠﺶ ﺩﻫﻢ و ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺐ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﻮﻡ!) و اﺣﺴﺎﺱ ﻳﺎﺱ ﺑﻬﻢ ﺩﺳﺖ ﻣﻴﺪﻫﺪ. اﻣﺎ اﺩاﻣﻪ ﻣﻴﺪﻫﻢ, و ﭘﺴﺖ ﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮﺵ ﺭا ﻣﻴﺨﻮاﻧﻢ ﺗﺎ ﻛﻠﻤﺎﺗﺶ ﺭا ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ, ﺗﺎ ﻟﺤﻨﺶ ﺭا... ﺗﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﭘﻴﺪا ﺷﻮﺩ و ﻛﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاﻧﻢ, اﻳﻨﺠﺎ و ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺭا ﻣﻴﺎﺑﻢ, ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺏ ﻣﻴﺸﻮﺩ, ﻧﻔﺲ ﺭاﺣﺖ ﻣﻴﻜﺸﻢ, ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﻢ ﺭﻧﮓ ﺷﺪﻩ اﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎﺭﻗﻪ ﻫﺎﻳﻲ اﺯﺵ ﺩﺭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻫﺴﺖ و ... ﺑﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﺩاﺭﺩ, ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻴﺸﻮﺩ.
ﺁﻟﺮﮊﻱ اﻡ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪﻩ و ﻣﻦ ﺑﺮاﻳﺶ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ. ﻛﻤﻲ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺩﻣﻬﺎﻱ ﻧﺎﺷﻨﺎﺱ ﺭا ﻣﻴﺨﻮاﻧﻢ و... ( ﻧﻤﻴﺨﻮاﻫﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺷﺎﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﮕﻮﻳﻢ)
ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺑﺮاﻱ ﺟﻢ و ﺟﻮﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺩاﺭﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺭا ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﻧﺪ ﺑﺮاﻱ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﻴﺮﻱ... ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﻴﺮﻱ ﺑﺮاﻱ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺣﺴﺎﺏ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﺠﺎﻱ ﻛﺎﺭﻧﺪ و ﺑﻌﺪﺵ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ ( ﻧﻪ ﺣﺘﻲ ﺑﺎﻳﺪ) ﻛﺠﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻳﺎ ﻣﺴﻴﺮﺷﺎﻥ ﻛﺠﺎ ﺑﺮﻭﺩ. و اﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺣﻞ ﺷﺪﻩ, ﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪﻩ, ﻳﺎ ﺣﺘﻲ ﻛﻢ ﺷﺪﻩ. ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﻴﺮﻱ ﻓﻘﻄ ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻓﺮﺩ ﺗﻜﻠﻴﻔﺶ ﺭا ﺭﻭﺷﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﻳﺎ ﻻاﻗﻞ ﻳﻚ ﺣﺴﺎﺏ ﺳﺮاﻧﮕﺸﺘﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ, ﺑﺮاﻱ ﺧﻮﺩﺵ, ﺑﺮاﻱ ﺁﻧﻜﻪ ﭼﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ و ﭼﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺸﻮﻧﺪ و اﮔﺮ ﻫﺎﻳﺶ ﺭا ﻧﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻪ...
اﺻﻠﻦ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺗﺎ ﻓﻘﻄ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﺪ ﺁﻥ ﻓﺮﺩ... ﻫﻤﻴﻦ!
پ.ن: ﺩﻛﺘﺮ ﻳﻮﻧﮓ ﻋﺰﻳﺰ ;ﻣﻦ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﺭا ﻣﻴﺪاﻧﻢ. ﻗﺪﺭ ﻣﻴﺪاﻧﻢ.
