64

ﺷﺐ ﺑﺎﺭاﻧﻲ ﺑﻮﺩ. اﺻﻠﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻮی ﺑﺎﺭاﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﺵ ﭘﺎﻱ ﭘﻨﺠﺮﻩ. ﺑﻮﻱ ﻧﻢ ﻧﻢ ﺑﺎﺭاﻥ. ﺑﺎﺩ ﺧﻨﻚ. ﻫﻮاﻱ ﺧﻮﺏ. ﺷﺐ. ﻛﻮﭼﻪ اﻱ ﻛﻪ اﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﻮﺩ اﺯ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮﺩ. ﭼﺮاﻍ ﺭاﺑﻂﻪ اﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﺶ اﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﺳﺒﺰ ﺁﺑﻲ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﺭا ﺩاﺷﺖ...

ﺩاﺷﺘﻢ ﺑﺮاﻳﺖ ﻧﻮﺵ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪﻡ, ﺁﺭاﻡ و ﻻﻻﻳﻲ ﻭاﺭ ; ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺧﺮﻳﺪاﺭﻡ ﺑﻴﺎ ﻛﻪ,  ﺗﺎﺯﻩ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﻭﻳﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﺯاﺭ ﻣﻴﺒﺮﻡ ﻣﻦ...

ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺩﺭ ﺳﻜﻮﺕ ﺷﺐ و ﻧﻢ ﺑﺎﺭاﻥ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ... 

ﺑﺮاﻳﺖ ﺁﻭاﺯ ﻣﻴﺨﻮاﻧﻢ. ﺑﺎﺭاﻥ ﻣﻴﺭﻳﺰﺩ ﺭﻭﻱ ﺻﻮﺭﺗﻢ. 

ﺁﺥ...ﭼﻘﺪﺭ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﺩاﺭﻡ ﺑﺎ ﺗﻮ... ﭼﻘﺪﺭ ﻫﻨﻮﺯ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﺩاﺭﻡ ﺑﻪ ﺗﻮ...

ﺷﺐ ﺑﺎﺭاﻧﻲ ﺑﻮﺩ. ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭا ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ و ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﻱ ﻣﺒﻞ, ﺁﺭام... ﺁﺭاﻡ... 

و ﻣﻨﺘﻆﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺩﺭﻭﻧﺶ ﻫﻢ ﺁﺭاﻡ ﺑﺸﻮﺩ و ﺑﻨﺸﻴﺪ. ﺗﺎ ﺭﻭﻳﺎﻫﺎﻳﺶ ﻫﻢ ﺁﺭاﻡ ﺑﺸﻮﻧﺪﻭ ﺳﺮﺟﺎﻳﺸﺎﻥ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ... 

ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﭼﺮا ﺁﻥ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺭا اﻧﻘﺪﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﺮﺩ: ﺑﺮاﻱ ﺗﻮ ﻛﻪ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻱ...

ﺁﺥ... ﺁﺥ... ﻣﻦ ﺁﻥ ﻋﻤﺮ ﻫﺰاﺭﺳﺎﻟﻪ ﺭا ﻣﻴﺨﻮاﻫﻢ... ﻣﻦ ﺁﻥ ﻋﻤﺮ ﻫﺰاﺭ ﺳﺎﻟﻪ ﺭا ﻣﻴﺨﻮاﻫﻢ اﺑﺮاﻫﻴﻢ