4
ﺩﻳﺸﺐ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻧﻮﺷﺘﻦ اﺯ ﺭﺳﻮﻝ. ﻧﺼﻔﻪ ﻣﺎﻧﺪ. ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ, ﺩﺭ اﻳﻦ ﺻﺒﺢ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺳﺮﺩ اﺳﻔﻨﺪ ﺁﻣﺪﻡ ﻛﺎﻣﻠﺶ ﻛﻨﻢ, ﺩﻳﺪم ﻧﻴﺴﺖ! ﭘﺎﻙ ﺷﺪﻩ. ﺭﻓﺘﻪ. ﺷﺎﻳﺪ ﺟﺎﻳﻲ ﺗﻮﻱ ﺛﺒﺖ ﻧﺸﺪﻩ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ. ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ. ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﻧﻤﻴﮕﺮﺩﻡ. ﻳﺎﺩ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻣﻲ اﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﺮاﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﻳﻌﻘﻮﺑﻲ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺧﺮﻳﺪ. ﺑﻴﻦ ﺟﺪﻱ ﺑﻮﺩﻥ و ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺶ ﻫﻴﭻ ﻣﺮﺯﻱ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺟﺪﻱ ﺑﻮﺩ. اﻣﺎ ﻭﻗﺖ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪ.
ﻳﺎﺩ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲ اﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺳﻮاﻝ و ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻴﻜﺮﺩ, و ﺟﺪﻱ. و ﻳﺎﺩ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺶ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﻴﻦ. ﻋﺼﺒﻲ اﻡ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻣﺪﻝ ﻫﻤﻮاﺭﻩ ﺑﺎﻻ ﭘﺎﻳﻴﻨﺶ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ. و ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺳﺎﻛﺖ ﻛﻨﺎﺭﺵ ﻛﻪ ﻓﻘﻄ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﺮﺩ. ﻫﻪ... ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻳﻚ ﺗﻌﺎﺗﺮﻱ!
و ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻢ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺭﺳﻮﻝ ﻣﻴﮕﺮﺩﻡ. ﺩﻳﺸﺐ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺭﺳﻮﻝ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺁﻗﺎﻱ ﻧﻮﻥ ﻓﺮﻕ ﻣﻴﻜﻨﺪ. ﺭﺳﻮﻝ ﻣﻦ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﺑﺎﺭ ﻭﻗﺖ اﻳﻦ ﺣﺎﻻﺕ ﻋﺠﻴﺐ و ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ و ﺩﺳﺘﻢ ﺭا ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ و ﻧﺠﺎﺗﻢ ﻣﻴﺪﻫﺪ. ﺭﺳﻮﻝ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮﺩﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺟﻠﻮﻳﺶ, ﺁﻥ ﻫﻢ ﺗﻮﻱ اﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﻋﺼﺒﻲ_ﻟﺞ ﺑﺎﺯﻡ ﮔﺎﺭﺩ ﻧﺪاﺭﻡ. اﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻴﺪاﻧﺪ, ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻴﻔﻬﻤﺪ, ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭﻩ اﺳﺖ اﺻﻠﻦ و ﻣﻲ ﺁﻳﺪ و ﻧﺠﺎﺗﻢ ﻣﻴﺪﻫﺪ. ﺁﺭاﻣﻢ ﻣﻴﻜﻨﺪ. ﻧﻪ ﺁﻥ ﺷﻜﻞ اﺯ ﺁﺭاﻡ ﻛﺮﺩﻥ ﻛﻪ ﻗﺎﻃﻲ ﻧﻮاﺯﺵ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻲ ﺁﻳﺪ. ﺩﺳﺘﻢ ﺭا ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ و ﻣﻴﺒﺮﺩ. ﻛﺠﺎ? ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ. ﻫﻴﭻ ﺟﺎ!! ﻓﻘﻄ ﻣﻴﺒﺮﺩﻡ. ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺵ ﻣﺜﻞ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺎﻡ ﺑﺮ ﻣﻴﺪاﺭﻡ. اﻧﻘﺪﺭ ﻣﻴﺒﺮﺩ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ اﻳﻦ ﺣﺎﻝ...
