9

ﻣﺪاﻡ ﺭاﻩ ﻣﻴﺮﻓﺖ. ﺩﻭﺭ ﻣﻴﺰﺩ. ﻣﻴﭽﺮﺧﻴﺪ. ﺩاﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﻨﻢ. ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ. ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻴﺮﻭﺩ. ﻧﻤﻴﺪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﺩﺭﺵ ﭼﻪ ﻣﻴﮕﺬﺭﺩ. ﺑﺮاﻳﺶ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﺭﻭ ﻧﻜﺮﺩﻩ اﻡ. ﺑﺮاﻳﺶ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺭﻭ ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ. اﻣﺎ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺘﻢ. ﻣﻴﺪاﻧﻢ. 

اﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻴﭙﺮﺳﻢ ﺑﺮﻭﺩ ﺩﻟﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻨﮓ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ? ﻫﻪ! ﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﺮﺯ اﻳﻦ ﺳﻮاﻝ ﻫﻢ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ, ﻣﻌﻠﻮﻡ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ. 

و ﺑﺎﺯ ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻴﻜﻨﻢ و ﻣﻴﺨﻨﺪﻡ. ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩاﺭﻡ. ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩاﺭﻡ. ﻣﺜﻞ ﺩاﻧﺸﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻠﺪﺵ ﻫﺴﺘﻢ و اﺯ اﻳﻦ ﺑﻠﺪ ﺑﻮﺩﻥ ﻟﺬﺕ ﻣﻴﺒﺮﻡ. ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩاﺭﻡ. و ﺧﻨﺪﻩ اﻡ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ.

ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﭘﺴﺶ ﻣﻴﺰﻧﻢ. اﻭ ﻫﻢ اﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭا ﺑﻠﺪ اﺳﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﻧﮕﺎﻩ اﺯ ﻛﻨﺎﺭﻡ ﻣﻴﮕﺬﺭﺩ و ﻣﻦ ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﺧﻮﺷﺶ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ اﺯ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ. ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ اﻭ اﻳﻦ ﺭا ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻦ ﻣﻴﺪاﻧﺪ. 

ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻨﺎﺭﻡ. ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ: ﻧﺎﺭاﺣﺖ ﻧﺒﺎﺵ ﺩﻳﮕﻪ. ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﺎﺵ. ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻴﻜﻨﻢ. ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﺎﺵ. ﺑﺎ ﺳﺮ و ﭼﺸﻢ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ :ﺧﺐ. 

اﻳﻦ اﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺣﺮﻑ ﭘﺲ و ﭘﻴﺶ. ﻣﻦ اﺯ اﻭ ﻟﺤﻆﺎﺕ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎﻧﺪﻧﻲ ﺯﻳﺎﺩ ﺩاﺭﻡ وﻟﻲ ﺧﺐ :) اﻳﻦ ﻳﻜﻲ... اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺭا ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ اﺯش ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ. ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ: ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻧﻪ? ﺑﺎ ﺳﺮ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﺪﻫﻢ ﻛﻪ : ﺁﺭﻩ. ﻣﻴﺨﻨﺪﺩ.

و ﺭاﻩ ﻣﻴﺮﻭﺩ... ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﺩﺭﺵ ﭼﻪ ﻣﻴﮕﺬﺭﺩ. ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻆﺮ اﺳﺖ. ﻣﻨﺘﻆﺮ ﻫﺮﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻗﺮاﺭ اﺳﺖ اﺗﻔﺎﻕ ﺑﻴﻔﺘﺪ و ﻧﻤﻴﺪاﻧﺪ ﭼﻴﺴﺖ. ﻭﻟﻲ ﺧﺐ ﺫﻭﻕ ﺩاﺭﺩ و ﻣﻦ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﻫﺎﺭا اﺯﺵ ﻣﻴﺪاﻧﻢ. ﺣﺘﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺯ اﻳﻨﻬﺎ ﺭا...