11
ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪﻡ ﻛﻪ ﻧﺮﻓﺘﻢ. ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ اﻡ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﺪﻡ.
ﭘﺸﺖ ﻭﻳﺘﺮﻳﻦ ﺷﻴﺸﻪ اﻱ ﻛﺘﺎﺏ ﻓﺮﻭﺷﻲ ﻣﻲ اﻳﺴﺘﻢ و ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﺭا ﻭﺭاﻧﺪاﺯ ﻣﻴﻜﻨﻢ. ﺩﻭﺭ ﻣﻴﺰﻧﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺭشﺷﻤﻴﺮﻭﻡ و ﻭاﺭﺩ ﻣﻴﺸﻮﻡ. ﻫﻤﺎﻥ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﻩ ﻫﻤﻴﺸﮔﻲ; ﻣﺮﻳﻢ. ﺳﻼﻡ و اﺣﻮاﻝ ﭘﺮﺳﻲ ﻣﻴﻜﻨﻢ. و ﻣﻴﺮﻭﻡ ﺳﻤﺖ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ. ﺑﻌﻀﻴﻬﺎﺷﺎﻥ اﺻﻠﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﺜﻞ ﺷﻌﺮﻫﺎﻱ ﻫﺎﺭﻭﻟﺪ ﭘﻴﻨﺘﺮ و ﻛﺘﺎﺑﻲ اﺯ ﻧﺎﺩﺭ اﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ. ﺑﻘﻴﻪ ﺭا ﻫﻢ اﺯ ﻧﻆﺮ ﻣﻴﮕﺬﺭاﻧﻢ. _ﭼﻘﺪﺭ ﺗﻨﻮﻋﺸﺎﻥ ﺭا ﺯﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ اﻧﺪ! ﻛﻤﻲ ﻣﻴﻤﺎﻧﻢ و ﻣﻴﺰﻧﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ.
ﺩﻳﺮ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﺑﻠﻪ اﺗﻔﺎﻕ ﻣﻲ اﻓﺘﺪ اﻣﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻳﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ.
ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ ﻻﺯﻡ ﺩاﺷﺘﻢ اﻳﻦ ﺗﻨﻮﻉ ﺭا و ﻧﺒﻮﺩ. و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻏﻤﻴﻦ و ﺣﺮﺹ ﺩاﺭ و ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻣﻴﺰﻧﻢ. _ﺧﺪا ﺭﻭ ﺷﻜﺮ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﺩ. ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻧﻲ ﻧﺒﻮﺩﻡ.
ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﺮ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻴﺪاﺩﻡ... و ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺁﻥ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺳﺮاﻏﻢ ﻛﻪ ﺷﻜﺮ ﻛﻪ ﻧﻜﺮﺩﻡ. ﺷﻜﺮ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪﻡ. ﺷﻜﺮ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﺩﻡ. ﻣﻦ ﺁﺩﻡ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭﻱ ﺑﺮاﻱ اﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻓﺮﻭﺷﻲ ﻧﺒﻮﺩﻡ. اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻫﺎ ﺭا ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺗﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﻢ اﺯ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﻣﻴﻜﻨﻢ. ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺧﺎﻧﻢ اﺳﺖ , ﺑﺮاﻳﺶ ﺩﺳﺖ ﺗﻜﺎﻥ ﻣﻴﺪﻫﻢ و ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ.
ﺯاﻧﻮﻱ ﭘﺎﻱ ﺭاﺳﺘﻢ ﺩﺭﺩ ﻣﻴﻜﻨﺪ و ﻛﻔش ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺎﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻗﺪﻡ ﺻﺪاﻱ ﻏﮋ ﺿﻌﻴﻔﻲ ﻣﻴﺪﻫﺪ. ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ اﺯ ﺧﺎﻧﻪ و ﺭاﻩ ﺭﻓﺘﻨﻢ ﭼﻘﺪﺭ ﺧﺴﺘﻪ اﻡ ﻛﺮﺩ.
