13
شنبه, ۱۵ فروردين ۱۳۹۴، ۱۲:۳۰ ب.ظ
ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ: ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ. ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﺘﺎﻥ ﺭا ﺑﻜﻨﻴﺪ و اﮔﺮ ﻧﺸﺪ, ﺷﻤﺎ ﺭا ﺑﺨﻴﺮ و ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭاﻧﻪ ﻣﻴﺰﻧﺪ.
ﻧﺎﺭاﺣﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ. ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮاﻳم ﻛﻪ اﻭ ﻧﻔﺴﺶ اﺯ ﺟﺎﻱ ﮔﺮﻡ ﺩﺭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ و ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺟﺎﻳﺶ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﻛﻠﻤﺎﺗش,ﺣﺘﻲ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭاﻧﻪ اﺵ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺎﺭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﭼﻤﺪاﻥ و ﻛﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺭا ﺭﻭﻱ ﺩﻭﺵ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﺬاﺭﺩ.
ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮاﻳﻢ. ﻧﻪ ﺁﻥ ﺗﺨﺖ. ﻧﻪ ﺁﻥ اﺗﺎﻕ. ﻧﻪ ﺁﻥ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭاﻧﻪ اﺵ. ﺩﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ ﻓﻘﻄ ﺑﺮﻭﻡ ﺯﻳﺮ ﭘﺘﻮ و ﺑﻪ اﻭ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ و ﺑﺨﻮاﺑﻢ.
