18
يكشنبه, ۱۳ ارديبهشت ۱۳۹۴، ۰۱:۱۳ ب.ظ
ﺑﺎﺯ ﺩاﺷﺖ ﻫﻤﺎن اﺗﻔﺎﻕ ﻣﻲ اﻓﺘﺎﺩ. ﺁﻥ ﺣﺲ ﺭا اﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﻭﺭ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ اﻣﺎ اﺯ ﺟﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ. ﺩﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺑﻢ ﺭا ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ اﺵ ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮﻡ. ﭼﺮا?! ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﭼﺮا. ﻓﻘﻄ ﺩﻟﻢ ﻣﻴﺧﻮاﺳﺖ ﺭاﺣﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ : ﺗﻮ ﺑﺪﻱ. ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪﻱ. و ﺧﻴﺎﻟﻢ ﺭا ﺭاﺣﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ و ﺗﻤﺎﻡ.
اﻣﺎ ﺑﺮ ﺧﻼﻓﺶ ﺧﻮﺩﻡ ﺭا ﺩﻟﺪاﺭﻱ ﺩاﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻧﻪ, ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻳﻨﻂﻮﺭ ﺑﺎﺷﻢ ﻳﺎ ﻣﻦ اﻳﻨﻂﻮﺭ ﻧﻴﺴﺘﻢ.
اﻣﺎ ﻛﺴﻲ اﺯ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﻣﻴﮕﻔﺖ: ﭼﺭا ﻛﻪ ﻧﻪ, ﻟﻌﻨﺘﻲ. ﭼﺮا ﻛﻪ ﻧﻪ??
و ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻂﻮﺭ ﺟﻮاﺑﺶ ﺭا ﺑﺪﻫﻢ.
اﺻﻠﻦ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺩاﺭﻡ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﻤﺶ ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ : ﻧﻪ! ﻣﻦ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ.
و ﺁﺭاﻡ ﻣﻴﺸﻮﻡ.
