21
جمعه, ۱۸ ارديبهشت ۱۳۹۴، ۰۱:۵۴ ب.ظ
1.
ﺑﺮﻭﻥ ﺭﻳﺰﻱ ﻛﺮﺩﻡ. ﻫﺮﺑﺎﺭ ﺑﻌﺪ اﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﻢ ﻳﺎ ﺣﺮﻑ ﻣﻴﺰﻧﻢ , ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻣﻴﺸﻮﻡ. ﭼﻂﻮﺭ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺁﻥ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ ﺭا ﺑﺰﻧﻢ?!! ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺣﺮﻓﻬﺎﻱ ﻋﺎﺩﻱ اﻱ ﺑﺎﺷﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﺮاﻱ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻲ اﻧﺪ ﻛﻪ ﻻاﻗﻞ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻨﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ اﻡ ﻛﻪ: ﻭاﻱ! اﻳﻨﺎ ﭼﻲ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺘﻲ?! و... ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻋﻬﺪ ﻛﺮﺩﻡ ﺑﻪ اﺩاﻣﻪ. ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﺎﻛﺸﺎﻥ ﻛﻨﻢ اﻣﺎ ﺁﻥ ﻋﻬﺪ ﺟﻠﻮﻳﻢ ﺭا ﮔﺮﻓﺖ. و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻣﺮﻭﺭﺵ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻣﻴﺒﻴﻧﻢ ﺩاﺭﻡ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺪاﻧﻢ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻦ ﻳﺎد ﻣﻴﮕﻴﺮﻡ. ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﻧﻜﺸﻢ. ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺭا ﭘﺎﻙ ﻧﻜﻨﻢ. ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻢ ﻛﻪ اﺩاﻣﻪ ﺑﺪﻫﻢ. ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻢ ﻛﻪ... و ﺩاﺭﻡ ﻳﺎﺩ ﻣﻴﮕﻴﺮﻣﺶ.
2.
ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ: ﺧﺐ ﻣﻴﺨﻮاﻱ ﺑﻴﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﺩﻭﺳﺖ ﺷﻴﻢ.
ﺟﺎ ﻣﻴﺨﻮﺭﻡ و ﺧﻨﺪﻩ اﻡ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ. ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻨﺪﻩ اﻡ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ.
ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ: اﻣﻤﻢ.... و ﻣﻴﺨﻨﺪﻡ.
ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻢ ﺟﻠﻮﻱ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﻢ ﺭا ﺑﮕﻴﺮﻡ. ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ اﺯ ﻛﻲ و ﭼﺮا ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﺷﻜﻞ ﺭﻭ اﻋﺼﺎﺏ ﺭا ﺑﺮاﻳﻢ ﻧﺪاﺭﺩ. و ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﺭا اﺯ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﻣﻴﺸﻨﻮﻡ ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﺎﻣﺰﻩ اﺳﺖ. ﺗﻮﻱ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻆﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﭽﻪ ﻧﻴﺴﺖ. ﻣﺮﺩ 29 ﺳﺎﻟﻪ اﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻆﺮ اﺳﺖ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ اشحﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﺟﺎﻱ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮﻭﻡ و ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ! و ﺟﺪﻱ و ﻣﺼﻤﻢ اﺳﺖ. و ﻣﻦ ﺑﺎﺯ اﺯ ﺗﻤﺎﻡ اﻳﻨﻬﺎ ﺧﻨﺪﻩ اﻡ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ و ﺫﻭﻕ ﺯﺩﻩ ﻣﻴﺸﻮﻡ. اﺣﺴﺎﺱ ﻣﻴﻜﻨﻢ اﻣﻦ اﺳﺖ و اﻣﻦ ﺑﻮﺩﻥ ﺭا ﺑﻠﺪ اﺳﺖ و... ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻴﺴﺎﺯﻡ ﻛﻪ ﻛﻨﺎﺭﺵ ﻣﻌﻘﻮﻟﻢ. ﺑﺪﻭﻥ ﺷﺪﺕ و ﺑﺪﻭﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﻫﺎﻱ ﺗﺮﺳﻨﺎﻙ.
ﺣﺮﻑ ﻣﻴﺰﻧﻴﻢ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺭاﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﻛﻨﺎﺭﺵ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﺧﺎﺭﺝ اﺯ ﺩﻳﻮاﻧﻪ ﺑﺎﺯﻱ اﻡ. و ﭼﻘﺪﺭ ﻻﺯﻣﺶ ﺩاﺭﻡ...
ﺁﺭاﻣﻢ... ﺁﺭاﻣﻢ...ﺁﺭاﻣﻢ...
ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻧﻤﺎﻥ. ﻣﻴﺨﻨﺪﻡ و ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ: ﭘﺲ ﻣﻦ ﻣﻴﺮﻭﻡ ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﻢ ﺭا ﺑﻜﻨﻢ. ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﻳﺴﺖ و ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎﻥ و ﺑﺪﻭﻥ ﺧﻨﺪﻩ و ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ: ﺁﺭﻩ ﺑﺮﻭ. ﺑﺮﻭ ﻓﻜﺮاﺗﻮ ﺑﻜﻦ. و ﻗﻂﻊ ﻣﻴﻜﻨﻢ.
3.
اﺯ ﭘﻨﺠﺮه ﻃﺒﻘﻪ ﺷﺸﻢ ﻣﻴﺮﻭﻡ ﺑﺎﻻ. ﺧﺎﻧﻮﻡ ﻣﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻴﻜﻨﺪ,ﺻﺪاﻳﻢ ﻣﻴﺰﻧﺪ و ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ: ﺧﺐ ﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻪ ﻣﻴﻤﻮﻥ ﺩاﺭﻳﻢ.
ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﺪﻭﻥ ﺣﻔﺎﻅ ﺭا ﻣﻴﭽﺴﺒﻢ و ﺧﻢ ﻣﻴﺸﻮﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ. اﮔﺮ ﻗﺮاﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﻤﻴﺮﻡ, ﭼﻘﺪﺭ ﺩﺭﺩﻡ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ اﮔﺮ اﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﭘﺮﺕ ﻣﻴﺸﺪﻡ. ﻛﻤﻲ اﻳﺴﺘﺎﺩﻡ, ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭا ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ. ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ. و...
ﻳﺎﺩﻡ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺩاﺭﻡ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻦ ﻳﺎﺩ ﻣﻴﮕﻴﺮﻡ. و ﭼﻘﺪﺭ ﻧﮕﻪ ﺩاﺷﺘﻦ ﺁﻥ ﻋﻬﺪ ﻫﺎ ﺭا. ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ اﺑﺮاﻫﻴﻢ. و ﻗﺮاﺭ ﺑﻮﺩ ﻧﮕﻬﺶ ﺩاﺭﻡ.
پ.ن: ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﭼﺮا ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﻛﻪ ﺑﺎﺑﺖ ﺁﻥ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ, و ﺁﻥ ﺣﺲ و ﺣﺎﻝ ﺧﻨﻚ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﭼﻘﺪﺭ اﺯﺵ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ....
