26

ﻳﺎﺩ ﺟﻤﻠﻪ ﻟﻴﻼ ﻣﻲ اﻓﺘﻢ: ﺭﻭﻱ ﺩﻻﻱ ﺁﺩﻣﺎ, ﻫﺮﮔﺰ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻭا ﻧﻜﻦ. 

ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺭا ﺑﺮاﻱ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ...

ﺩﻟﺶ ﺭا ﺑﻲ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ, ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺠﺪ اﺯ ﻣﻦ. ﺣﺘﻤﻦ ﺭﻭﻱ اﻳﻦ ﺣﺴﺎﺏ ﻛﻪ اﮔﺮ اﺯ ﻣﻦ ﺑﺮﻧﺠﺪ ﻛﻪ اﻧﻘﺪﺭ ﻧﺰﺩﻳﻜﻢ ﺑﻪ اﻭ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺗﺎ اﺯ ﻳﻚ ﻏﺮﻳﺒﻪ. و ﺩﻟﺶ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ اﺯﻡ. ﻧﻪ ﺁﻧﻜﻪ اﺗﻔﺎﻕ ﺑﺰﺭﮒ و ﻣﻬﻴﺒﻲ اﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﺑﺘﺶ, ﺣﻮاﺳﻢ ﺟﻤﻊ ﮔﻔﺘﻦ ﻳﻚ ﺳﺮﻱ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺑﻪ ﻭﻗﺘﺸﺎﻥ, ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺩﺭﺳﺘﺸﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩﻩ. و ﻧﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﻛﻠﻤﺎﺕ, ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻤﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺜﻠﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﻂﻮﺭﻱ? ﻳﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ? ﻳﺎ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻱ? ﻛﻪ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺩﺭ ﺷﺮاﻳﻄ ﻧﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺁﺳﺎﻥ اﻧﺘﻆﺎﺭﺵ ﺭا اﺯ ﺁﺩﻡ ﻳﺎ ﺁﺩﻣﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﺩاﺭﻧﺪ و ﻣﻦ... ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻫﻢ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ و ﻫﻢ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻣﺶ. و اﻭ_ﻟﻴﻼ_ ﺩﻟﺶ اﺯ ﻣﻦ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﺗﺎ ﻣﺪﺕ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺣﻖ ﻣﻴﺪاﺩﻡ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺩﻟﺶ ﻣﻴﺸﻜﺴﺘﻪ! ﻣﻦ ﺑﺮاﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﻟﻴﻞ ﺩاﺷﺘﻢ و ﻛﻠﻤﻪ ﺑﺮاﻱ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪﻧﺶ. و اﻭ ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﮔﻔﺘﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ و ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﺩﺭﺳﺘﻮ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺩﻫﻢ. ﺣﺘﻲ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ ﺭاﺑﻂﻪ ﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺧﻮﺏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻫﻢ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ اﻳﻦ ﺭا ﺩﺭﺵ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺑﻲ ﻣﻌﺮﻓﺘﻲ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺣﻘﺶ ﺗﺎ ﻛﺠﺎﻫﺎ ﺭﻭﺣﺶ ﺭا ﺳﻮﺭاﺥ ﻛﺮﺩﻩ و...

ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺷﺮاﻳﻄ ﺁﺩﻣﻬﺎ و ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﺩﻟﻴﻠﺸﺎﻥ اﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﭼﻴﺴﺖ. اﻣﺎ ﺑﻌﺪ اﺯ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻝ و ﺑﻌﺪ اﺯ ﻫﺮﺷﻜﻞ ﺭاﺑﻂﻪ اﻱ اﻳﻦ ﺭا ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﺩﻣﻬﺎ اﺯ ﻋﻬﺪﻩ اﺵ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﻲ ﻣﻮاﻻﺗﻲ, ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻲ ﻣﻮاﻻﺗﻲ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ. ﮔﺎﻫﻲ ﻓﻘﻄ ﻓﻘﻄ ﻓﻘﻄ اﻧﺘﻆﺎﺭ اﻳﻦ ﺭا ﺩاﺭﻱ ﻛﻪ ﺁﺩﻣﻬﺎﻳﺖ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﺩﺭ ﺣﺪ ﻳﻚ ﭘﻴﺎﻡ, ﺣﺘﻲ ﻧﻪ ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻥ ﺗﻠﻔﻨﻲ, ﻧﻪ ﻗﺮاﺭ ﮔﺬاﺷﺘﻦ و ﺩﻳﺪﻥ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ, ﻧﻪ ﺩﺭ اﻳﻦ ﺣﺪ ﻛﻪ ﻭاﻗﻌﻦ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻨﻨﺪ,  ﻛﻤﻜﻲ, ﻟﻂﻔﻲ, ﻓﻘﻄ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺪﺭ که ﺑﺪاﻧﻲ ﺁﻥ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺣﻮاﺳﺸﺎﻥ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ, ﺗﻮ ﺑﺮاﻳﺸﺎﻥ ﻣﻬﻤﻲ. ﻣﻬﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﻗﺪﺭﻱ ﻛﻪ اﺩﻋﺎﻳﺶ ﺭا ﺩاﺭﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ اﺻﻠﻦ, ﺑﻲ اﺩﻋﺎ ﺩﺭ ﻛﻠﻤﺎﺗﺸﺎﻥ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ و ﺗﻮ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﻴﻜﻨﻲ.  ﺩﻝ ﺧﻮﺵ ﻣﻴﻜﻨﻲ. 

ﺣﺎﻻ ﺑﻌﺪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻝ ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺷﻜﺴﺘﻦ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺣﺘﻤﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺩﻟﻴﻞ ﻣﻬﻴﺒﻲ ﺩاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ, ﺩﻻﻳﻞ ﻣﻬﻴﺐ اﺻﻠﻦ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎﺕ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ ﺳﺎﺩﻩ ﻣﻲ اﻓﺘﺪ. و ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﻪ ﻭﺿﻊ ﺩﻫﺸﺘﻨﺎﻛﻲ ﻣﻬﻴﺐ و اﺯ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﻧﺪﻩ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺘﻮاﻧﻲ ﺳﻘﻮﻁ ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ اﺯ ﺁﺩﻣﻬﺎ و ﺣﺲ ﻫﺎ و اﺗﻔﺎﻗﺎﺕ و ﺧﺎﻃﺮاﺗﺖ ﺭا ﺩﺭﻭﻥ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺒﻴﻨﻲ. 

و اﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎﺭ و ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ اﺗﻔﺎﻕ ﻣﻲ اﻓﺘﺪ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎﻳﻊ ﻏﻠﻴﻆ ﺭﻭﻏﻨﻲ اﺯ ﻻﺑﻪ ﻻﻱ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺖ ﻟﻴﺰ ﻣﻴﺮﻭﺩ و ﺳﺮ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻲ ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻲ ﺟﻤﻌﺶ ﻛﻨﻲ. 

و اﻳﻦ... ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ, ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮ و ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰ ﺗﺮﺵ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺪاﻡ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﮕﻮﻳﻲ: ﺧﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭا ﺩاﺭﻧﺪ...

ﺑﻌﺪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻡ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻫﺮﭼﻴﺰﻱ و ﻫﺮﻛﺎﺭﻱ ﻭﻟﻲ... ﺩﻳﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻟﻴﻼ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﻲ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﻧﺒﻮﺩ ﺩﻳﮕﺮ.و ﺗﺎﺯﻩ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻭاﺿﺤﺎﺗﻲ ﻛﻪ اﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﻮﺏ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺩاﺷﺖ? اﻭ ﻓﻘﻄ ﺳﻬﻢ ﻛﻮﭼﻜﺶ اﺯ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻣﻤﻴﺰﻱ ﻣﻦ ﺭا ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﻧﻴﺎﺯ, ﺩﺭﻳﻐﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﮔﻴﺮﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﻟﻴﻞ!!