35

(اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺭا ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﭘﺎﻙ ﻣﻴﻜﻨﻢ و ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﻢ): ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻢ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺻﻔﺤﻪ ﻧﻴﺴﺖ. 

_ ﺯﻳﺮ ﺩﻭﺷﻢ و ﺑﻪ ﻫﺰاﺭ ﭼﻴﺰ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﺧﻮﺩ ﺁﮔﺎﻩ ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺮاﻡ ﺭاﺩاﻥ ﺑﻲ ﭘﻮﻟﻲ ﻭﻗﺘﻲ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ اﺗﺎﻕ ﻣﻴﺰﻧﺪ ﺯﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ و ﻣﺘﻮﻗﻔﺶ ﻣﻴﻜﻨﺪ ; ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﻨﻢ و ﻣﺘﻮﻗﻔﺶ ﻣﻴﻜﻨﻢ. 

ﺧﻮﺩﻡ ﺭا ﺟﻤﻊ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺯﻳﺮ ﺷﻴﺮ ﺁﺏ.

ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻡ ﺯﻳﺮﺵ و ﺁﺏ ﺑﺎﺯﻱ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﭼﻴﻦ ﮔﻮﺷﻪ ﺭاﻥ و ﺭﻭﻱ ﺷﻜﻤﻢ.ﺳﺮﻡ ﺭا ﻛﺞ ﻣﻴﻜﻨﻢ و ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻴﺪﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻳﻮاﺭ, ﺑﻪ ﻛﺎﺷﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻔﻴﺪ وﻳﻜﺒﺎﺭﻩ ﻣﻴﺒﺮﻣﺶ ﺯﻳﺮ ﺁﺏ... 

ﻗﻠﻘﻠﻜﻢ ﻣﻴﺪﻫﺪ, ﻣﻴﺨﻨﺪﻡ, ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻗﺒﻠﺶ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ; ﻳﻜﻬﻮ و ﺑﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻪ( اﻳﻦ ﻣﺪﻝ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻦ ﻫﺎ اﻟﺒﺘﻪ ﻛﺎﻣﻠﻦ ﺑﺎ اﺭاﺩﻩ و ﺧﻮاﺳﺖ اﺳﺖ, ﺧﻮاﺳﺘﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻲ و ﻣﻴﺸﻮﺩ!) 

اﺯ ﺣﻤﺎﻡ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ می آیم ﻗﺼﺪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﺪارم,  ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻥ ﺻﻔﺤﻪ ﺭا ﭼﻚ ﻣﻴﻜﻨﻢ و...