42
دوشنبه, ۱ تیر ۱۳۹۴، ۰۱:۰۲ ق.ظ
ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ. ﻣﻴﺮﻭﻡ ﺗﻮﻱ اﺗﺎﻕ ﺯﻳﺮ ﺷﻴﺮﻭاﻧﻲ و ﺧﺮﺕ و ﭘﺮﺕ ﻫﺎﻱ ﺟﻤﻊ ﻧﻜﺮﺩﻩ اﻡ ﺭا ﻭاﺭﺳﻲ ﻣﻴﻜﻨﻢ. ﺗﻨﻢ ﻫﻨﻮﺯ ﺩاﻍ اﺳﺖ. ﮔﻠﻮﻳﻢ ﻫﻨﻮﺯ اﺯ ﺁﻥ ﺩﺭﺩ ﻋﺠﻴﺐ ﺧﺎﻟﻲ ﻧﺸﺪﻩ. ﻣﺜﻠﻦ اﻓﻂﺎﺭﻱ اﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻚ ﺭﺑﻊ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﺐ اﺳﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪﻩ. ﺑﺪﻧﻢ ﺯﻭﺩ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﻮﺩ, ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻢ ﻭﻟﺶ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ اﻣﺎﻥ ﺧﺪا. و... ﻣﻴﺎﻥ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ. ﻫﻮاﻱ ﺧﺎﻧﻪ اﻡ ﺧﻨﻚ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ. ﻣﻴﺮﻭﻡ ﺯﻳﺮ ﺩﻭﺵ و ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺁﺭاﻡ ﺣﺮﻑ ﻣﻴﺰﻧﻢ. ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺳﺖ اﻣﺎ ﺣﺘﻲ ﺑﺎﺭﻫﺎﻱ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻢ ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﺑﺸﻮﺩ. ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻢ. اﻣﺎ ﮔﺮﻳﻪ اﻡ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﺩ. ﺑﺪﻧﻢ ﻫﺮﺑﺎﺭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻴﺴﺎﺯﺩ. ﻣﻴﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﮕﻮﻳﻢ: ﺑﻌﺪ اﺯ ﻫﺮﺑﺎﺭ اﺗﻔﺎﻕ اﻓﺘﺎﺩﻥ, ﺑﺪﻧﻢ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪﻱ اﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﺭا ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻣﻴﺪﻫﺪ. اﺯ ﺩﺭﺩ ﻫﺎ و ﻧﺎﺭاﺣﺘﻲ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺗﺼﻮﺭﺷﺎﻥ ﺭا ﻫﻢ ﻧﻤﻴﻜﺮﺩﻡ. ﻧﺎﺭاﺣﺘﻲ ﻫﺎﻳﻲ ﻣﺜﻞ ﺧﺮاﺷﻴﺪﻥ اﻧﮕﺸﺖ ﺗﻮﺳﻄ ﺗﻴﻎ ﻳﻚ ﮔﻞ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺁﺯﺭﺩﻥ ﺧﻮﺏ ﺑﻠﺪ اﺳﺖ ﺁﺯاﺭ ﺑﺪﻫﺪ. ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻴﻠﻲ ﻃﻮﻝ ﻛﺸﻳﺪﻩ و ﻳﻜﻬﻮ ﺷﻮﻛﻪ ﻣﻴﺸﻮﻡ. اﻧﮕﺎﺭ ﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﺭ ﻫﻢ ﻗﺮاﺭ ﻧﺒﻮﺩﻩ اﻧﻘﺪﺭ ﻃﻮﻝ ﺑﻜﺸﺪ و اﻧﻘﺪﺭ ﻭاﻗﻌﻲ ﺑﺸﻮﺩ. ﻳﻌﻨﻲ اﻧﻘﺪﺭ?!
اﺯ ﭘﻟﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ و ﻧﮕﺎﻫﺸﺎﻥ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺪﺕ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﭼﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪﻩ اﻧﺪ. ﻣﻴﻨﺸﻴﻨﻢ ﺭﻭﻱ ﻣﺒﻞ ﻗﻬﻮﻩ اﻱ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ و ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ: ﺑﺒﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺗﻨﺖ ﺧﻮﺏ ﻧﻴﺴﺘﺎااا... ﻳﻜﺎﺭﻳﺶ ﺑﻜﻦ.
