47
ﻛﺘﺎﺏ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ ﺑﻪ ﺁﻳﺪا ﺭا ﺑﺎﺯ ﻣﻴﻜﻨﻢ, ﺑﻌﺪ اﺯ ﺳﻪ ﻳﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﻛﻠﻤﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺨﻮاﻧﻢ, ﻣﻴﺒﻨﺪﻣﺶ, ﺗﺤﻤﻠﺶ ﺭا ﻧﺪاﺭﻡ, ﻋﺼﺒﻲ اﻡ ﻣﻴﻜﻨﺪ, ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ اﻡ ﻣﻴﻜﻨﺪ, ﺧﻮﻧﻢ ﺭا ﺑﻪ ﺟﻮﺵ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ, ﺁﻥ ﺟﻮﺭﻱ ﻣﻴﺸﻮﻡ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ اﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ: ﺣﺮﺻﺶ ﮔﺮﻓﺗﻪ! و ﺁﻥ ﺣﺮﺻﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺭا ﺟﻮﺭﻱ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﻓﻼﻧﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ! و ﺑﻠﻪ. ﻫﻤﺎﻥ ﺟﻮﺭﻱ ﺣﺮﺻﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺳﻮﺧﺘﻪ اﻡ! ( ﺧﻮﺩﻩ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﺑﺎ ﻟﺤﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﺵ ﻫﻢ ﭼﺮاﻱ ﻭاﻗﻌﻲ ﻫﺴﺖ ﻫﻢ ﻭا ﺑﺎ ﻛﺸﺶ ﻣﻴﭙﺮﺳد ﭼﺮا?!! و ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺮاﻱ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻧﺪاﺭﻡ! ﺑﺎﻭﺭﺵ ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ ﻳﺎ ﻧﻤﻴﺨﻮاﻫﻢ ﺑﺎﻭﺭﺵ ﻛﻨﻢ. ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻗﺒﻮﻻﻧﻢ ﻛﻪ ﺁﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﺪ: اﺣﻤﺪ ﺗﻮ. ﻭاﻗﻌﻳﺴﺖ. ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻘﺒﻮﻻﻧﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻳﺪا ﺑﺮاﻳﺶ ﺟﻬﻨﻢ اﺳﺖ, ﻭاﻗﻌﻦ ﺑﺮاﻳﺶ ﺟﻬﻨﻢ اﺳﺖ. و ... ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ, ﺩﻏﻞ ﺑﺎﺯ! ﻣﮕﺮ ﻣﻴﺸﻮﺩ... اﻳﻦ ﻫﻤﻪ?! ﻧﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ, اﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺁﻥ ﻫﻢ اﻧﻘﺪﺭ ﻏﻠﻴﻆ!
و ﻛﺘﺎﺏ ﺭا ﻣﻴﺒﻨﺪﻡ!
_ اﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻥ, ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﺪ ﻭاﻗﻌﻲ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ, ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ...
_ ﻛﺴﻲ ﺟﺎﻱ ﺗﻮﺭﻭ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ!
_ ﭼﻪ ﺭﺑﻂﻲ ﺩاﺭﻩ?!!! ﭼﻪ ﺭﺑﻂﻲ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻣﻦ ﺩاﺭﻩ?!!!!!
_ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺑﻂﺸﻮ ﻣﻴﺪﻭﻧﻲ
پ.ن: ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﺪ اﺣﻤﺪ ﺗﻮ... ﻭاﻗﻌﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺣﻤﺪ ﺗﻮ.
پ.پ.ن: ﻳﻚ اﻣﺎ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﺧﺎﻟﻴﺴﺖ.
