71
دوشنبه, ۱۲ مرداد ۱۳۹۴، ۰۲:۰۹ ق.ظ
ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮﭼﻪ ﻳﻮاﺷﻜﻲ ﻣﺠﺎﺯﻱ اﻡ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﻢ.
ﺩﺭ ﻓﻜﺮﻡ ﻣﺪﺕ ﻫﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺑﺎ اﺭﺗﺒﺎﻃﺎﺗﺸﺎﻥ ﺷﻜﻞ ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪ ﻳﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ. و ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻤﻨﺪ ﺁﺩﻣﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﺴﺘﻘﻠﺸﺎﻥ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻗﻮاﻡ ﺩاﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﺭﺷﺎﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺧﻴﻠﻲ زﻳﺎﺩﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ. و ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ.
ﻛﺘﺎﺑﺶ ﺭا ﻣﻴﺨﻮاﻧﻢ و ﺩﻭﺳﺖ ﺩاﺭﻡ ﻧﻆﺮﻡ ﺭا ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ اﺵ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮﻳﻢ و ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ اﺵ ﺑﺎ اﻭ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻢ. اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻳﻚ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺴﻨﺪﻩ ﻣﻴﻜﻨﻢ. و ﺑﺎﺧﻮﺩﻡ ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ اﺣﺘﻤﺎﻟﻲ اﺵ ﺭا ﻣﻴﺴﻨﺠﻢ ﻣﺜﻠﻦ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻛﺘﺎﺑﺶ اﺳﺖ ﺁﻥ ﺟﻤﻠﻪ,ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻴﺪﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ. ﻫﻤﻪ اﺵ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ. و ﺁﻥ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻓﻘﻄ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻮﻕ اﻳﻦ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﺷﺪﻧﺪ. و ﻣﻴﺮﻭﻡ ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﺷﻮﻕ...
ﺷﻮﻕ ﺩاﺷﺘﻦ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﻳﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﺩﻣﻲ... و ﺑﺎﺯ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ آﺩﻣﻬﺎ ﺭا ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﺁﺩﻣﻬﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ? و ﺗﻐﻴﻴﺮ ... ﻧﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻛﻨﻨﺪﺳﺖ.
