19

ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺟﻠﻮﻱ ﺟﻌﺒﻪ اﺵ. ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺮﺳﻨﺎﻙ ﻧﻴﺴﺖ و ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ و ﺩﺭ ﺟﻌﺒﻪ ﺭا ﺁﺭاﻡ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ اﺯ اﺗﺎﻕ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ. ﻛﻤﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ وﺳﺮﺧﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ و ﭘﺮ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺭا ﺗﻤﻴﺰ ﻛﻨﻢ. ﻇﺮﻑ ﻫﺎ ﺭا ﺑﺸﻮﺭﻡ. ﻛﻤﻲ ﻛﺘﺎﺏ ﺑﺨﻮاﻧﻢ. و ﺣﻴﻦ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻥ ﻟﺤﺎﻓﻢ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻆﻪ ﻣﻜﺚ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩاﺭﻡ ﭼﻜﺎﺭ ﻣﻴﻜﻨﻢ اﺻﻠﻦ?! و ﺑﺎﺯ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﻧﺒﻮﺩ. و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻣﺶ و ﺩﻓﻨﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺗﻮﺕ. و ﺭاﻫﻢ ﺭا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ و ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ. 

ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩﻡ اﺯ ﺩﺳﺖ ﺟﻨﺎﺏ ﻧﺎﺗﻮﺭ ﺩﺷﺖ. ﺑﻠﻪ. ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺯ ﻫﺮﭼﻴﺰﻱ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻧﻴﺎﻳﺶ ﻭاﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ... ﭼﻤﻴﺪاﻧﻢ! ﭼﻨﺪ ﺗﺎﺭ ﻣﻮ ﺁﺧﺮ?!! ﺑﻠﻪ. ﭼﻨﺪﺗﺎﺭ ﻣﻮ. و ﺩاﺭﻡ ﺑﻌﺪ اﺯ ﻧﻮﺷﺘﻨﺶ ﺧﻮﺩﻡ ﺭا ﺩﻋﻮا ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻛﻪ: ﺑﻠﻪ. ﺑﻠﻪ. ﭼﻨﺪ ﺗﺎﺭ ﻣﻮ. ﭼﻪ اﺵ اﺳﺖ اﺻﻠﻦ?! ﭼﻨﺪ ﺗﺎﺭ ﻣﻮ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ. ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭا ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﻫﺪ. و اﺻﻠﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ?! و ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ ﺯﻧﺪﮔﻲ اﺵ ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ. ﭼﻮﻥ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ اﻡ ﻣﻴﻜﻨﺪ.

ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﺁﻥ ﻇﻠﻤﺖ ﭼﻘﺪﺭ ﻣﻦ اﺳﺖ. ﭼﻘﺪﺭ ﺩﺭﻭﻥ من اﺳﺖ و ﭼﻘﺪﺭﺑﻮﺩﻩ اﺯ ﻫﻔﺖ,ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ اﻧﮕﺎﺭ. و ﭼﻘﺪﺭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ و ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻛﻪ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ اﻡ, ﻓﺮﻭ ﺑﺮﻭﻡ . و... 

_ﻣﻴﺪاﻧﻲ ﺭﺳﻮﻝ ﺟﺎﻥ? ﻧﻘﻞ ﻛﻠک ﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﺩﺭﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﻳﮕﺮ. ﺣﺮﻑ ﺁﻥ ﺟﺎﻳﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻛﻠﻜﻢ ﻛﻨﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﻛﻪ.... ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ. 

پ.ن: اﻭﻟﻲ ﺑﺮاﻱ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﻭﺯ ﭘﻴﺶ ﺑﻮﺩ. ﺩﻭﻣﻲ ﺑﺮاﻱ اﻣﺮﻭﺯ. ﺳﻮﻣﻲ ﺑﺮاﻱ ﭼﻤﻴﺪاﻧﻢ...

18

ﺑﺎﺯ ﺩاﺷﺖ ﻫﻤﺎن اﺗﻔﺎﻕ ﻣﻲ اﻓﺘﺎﺩ. ﺁﻥ ﺣﺲ ﺭا اﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﻭﺭ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ اﻣﺎ اﺯ ﺟﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ. ﺩﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺑﻢ ﺭا ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ اﺵ ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮﻡ. ﭼﺮا?! ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﭼﺮا. ﻓﻘﻄ ﺩﻟﻢ ﻣﻴﺧﻮاﺳﺖ ﺭاﺣﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ : ﺗﻮ ﺑﺪﻱ. ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪﻱ. و ﺧﻴﺎﻟﻢ ﺭا ﺭاﺣﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ و ﺗﻤﺎﻡ.

اﻣﺎ ﺑﺮ ﺧﻼﻓﺶ ﺧﻮﺩﻡ ﺭا ﺩﻟﺪاﺭﻱ ﺩاﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻧﻪ, ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻳﻨﻂﻮﺭ ﺑﺎﺷﻢ ﻳﺎ ﻣﻦ اﻳﻨﻂﻮﺭ ﻧﻴﺴﺘﻢ. 

اﻣﺎ ﻛﺴﻲ اﺯ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﻣﻴﮕﻔﺖ: ﭼﺭا ﻛﻪ ﻧﻪ, ﻟﻌﻨﺘﻲ. ﭼﺮا ﻛﻪ ﻧﻪ?? 

و ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻂﻮﺭ ﺟﻮاﺑﺶ ﺭا ﺑﺪﻫﻢ. 

اﺻﻠﻦ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺩاﺭﻡ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﻤﺶ ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ : ﻧﻪ! ﻣﻦ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ. 

و ﺁﺭاﻡ ﻣﻴﺸﻮﻡ.

17

: اﻭ. 

16

1.ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻡ ﺭﻭﻱ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﺣﻴﺎﻁ ﺩاﻧﺸﮕﺎﻩ. ﮔﺮﺳﻨﻪ اﻡ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺣﺴﺎﺏ ﻛﺘﺎﺏ ﺧﻮﺭﺩﻭ ﺧﻮﺭاﻛﻢ ﺭا ﻣﻴﻜﻨﻢ. ﺗﺼﻤﻴﻤﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ اﺯ ﺗﻮﻱ ﻛﻼﺱ ﻛﻪ اﻣﻠﺖ ﺑﺨﻮﺭﻡ. اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻡ ﺭﻭﻱ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﺣﻴﺎﻁ و ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ. ﻫﻢ ﺑﻪ اﻣﻠﺖ ﻫﻢ ﺑﻪ اﻳﻨﻛﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺭﺩﻭ ﺧﻮﺭاﻛﻢ ﺑﻬﻢ ﺭﻳﺨﺘﻪ, ﺧﻴﻠﻲ ﻭﻗﺖ اﺳﺖ ﻛﺘﺎﺏ ﻧﺨﻮاﻧﺪﻩ اﻡ, ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺮﺳﻢ و... ﻓﻜﺮ ﻫﺎﻱ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻨﻲ.

2. ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﺩاﻳﺮﻩ ﻟﻐﺎﺗﻢ ﺗﻪ ﻛﺸﻴﺪﻩ, ﺩﻟﻢ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ. ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻴﻠﻲ ﻭﻗﺖ اﺳﺖ ﻟﻐﺖ ﺟﺪﻳﺪﻱ ﻧﺪاﺭﻡ. ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﭼﻘﺪﺭ ﻓﻜﺮ ﺧﻮﺷﻴﺴﺖ ﭘﻴﺪا ﻛﺮﺩﻥ و ﺩاﻧﺴﺘﻦ و ﺧﻮاﻧﺪﻥ ﻟﻐﺎﺕ ﺟﺪﻳﺪ. ﻭاﺻﻠﻦ ﺧﻮاﻧﺪﻥ ﻟﻐﺎﺕ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﻫﺮﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺟﻤﻠﻪ. ﺧﻮاﻧﺪﻥ ﺗﻨﻬﺎ و ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﻫﻤﺎن ﻛﻪ ﻫﻴﺖ. و ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﭼﻘﺪﺭ اﺣﺘﻴﺎﺝ ﺩاﺭﻡ اﻳﻦ ﭘﺸﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺭا و ﭼﻘﺪﺭ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ اﻡ ﻳﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺩاﺭﻡ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﻨﻢ.

و ﺑﺎﺯ ﺧﻮاﻧﺪﻥ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﭼﻘﺪﺭ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ ﻟﺬﺕ اﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ. 

3. ﻳﺎﺩ ﺗﺼﻮﻳﺮﻱ ﻣﻲ اﻓﺘﻢ: ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺭﻭﻱ ﺻﻨﺪﻟﻲ اﻧﺘﻬﺎﻱ ﮔﻮﺷﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺩﻳﻮاﺭ اﻧﺘﻬﺎﻳﻲ ﻳﻚ ﻣﺴﺘﻂﻴﻞ ﺑﺎﺭﻳﻚ, ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﻣﻴﺮﻭﻡ. ﺟﻠﻮﻳﺶ ﻣﻲ اﻳﺴﺘﻢ. ﺣﺮﻑ ﻣﻴﺰﻧﻴﻢ. ﻣﻜﺚ ﻣﻴﻜﻨﻢ. ﻣﻜﺚ ﻣﻴﻜﻨد. ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﻫﻨﻮﺯ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻧﻤﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺪﻩ. ﺳﻜﻮﺕ ﻣﻴﺸﻮﺩ و ﻣﻦ ﺭﻭﻳﻢ ﺭا ﺑﺮﻣﻴﮕﺮﺩاﻧﻢ و ﻣﻴﺮﻭﻡ. ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﻫﻨﻮﺯ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺪﻩ اﻣﺎ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﻡ و ﻣﻴﺮﻭﻡ. 

15

ﺷﺐ ﺗﺎﺭﻳﻚ و ﺑﻴﻢ ﻣﻮﺝ و ﮔﺮﺩاﺑﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺎﻳﻞ

ﺷﺐ ﺗﺎﺭﻳﻚ و ﺑﻴﻢ ﻣﻮﺝ و ﮔﺮﺩاﺑﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺎﻳﻞ

ﺷﺐ ﺗﺎﺭﻳﻚ و ﺑﻴﻢ ﻣﻮﺝ و ﮔﺮﺩاﺑﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺎﻳﻞ